Günün blogu sevindi ama kırık hala...

Evet, ben blogum blograzzi de günün blogu oldu diye çok sevinebilecek birisiyim. Ne önemi mi var? Hayır Astronomy & Astrophysics'de yayınlanan makalelere benzer bir önemi yok ama bu gece bu saatte bu kadar kırılmışken içim ve bu kadar anlaşılmaktan uzak hissederken kendimi (tıpkı küçük prens gibi), içimi ısıttığı için çok fazla önemi var.

Duygularım, hislerim, halet-i ruhiyem var ya benim.. işte tam da bunlar için çok önemi var! Buraya gelen her bir yorumu görüp sevindiğim ve inatla her gün gelmiş mi diye beklediğim ama gelmediği için üzüldüğüm yorumlar gibi çok önemi var benim için. Benim böyle garip, belki anlamsız, belki ufak, belki çocukça, belki kız işi, belki vakit kaybı ama benim olan mutluluklarım ve üzüntülerim var. Kimilerinin başka önemli işleri var..büyüklerin genellikle...

"Küçük prens yine araya girdi :

“Yani sen gerçekten çiçeklerin o dikenleri kızgınlıktan taşıdıklarına mı inaniyorsun?”

“Hayır, hiçbir şeye inanmıyorum ben. Öylesine söyledim. Şu anda önemli bir işim var."

Hayretler içinde kalmıştı küçük prens.

“ Önemli bir iş mi?“

Beni elimde çekiç, parmaklarim motorun yagindan simsiyah olmuş bir halde o çirkin şeyin (yani uçağımın) üzerine eğilmiş gören küçük dostum:

“İşte şimdi tam da büyükler gibi konuştun“ dedi.

Kendimden biraz utanmıştım.

“Her şeyi karıştırıyorsunuz, karmakarışık ediyorsunuz“ dedi sonra.

Gerçekten kızmıştı. Altın sarısı buklelerini sağa sola sallayarak :

“Kırmızı suratlı bir adamın yaşadığı bir gezegen biliyorum. Adam hiç çiçek koklamamış. Hiç yıldızlara bakmamış. Hiç kimseyi sevmemiş. Bütün vaktini şemalar yaparak geçirmiş. Ve bütün gün “Önemli işlerim var. Önemli işlerim var.“ deyip dururdu. Bundan büyük bir gurur duyardı. Ama o bir insan değil, bir mantar o !" "

Benim de önemli işlerim var çoğu zaman, ama o zamanlarda da aklımın bi kısmı hep çiçeklerin neden dikenleri olduklarını düşünüp duruyor...düşündükçe daha iyi anlıyor çiçekleri, dikenlerini...binbir tedirginlikle emanet ettiğimiz yüreklerimizin emanet ellerde incinme korkusunu ve o tedirginliklerimizi yenebilmek için hep daha ve daha da kendimizden verdiklerimizi..sonra bize emanet edilen yürekleri farkında olmadan, istemeden avucumuzda fazla sıktığımızda hem elimize batan dikenleri hem de incinen o yürekleri..daha iyi anlıyor aklımın o kısmı... benim de önemli işlerim var çoğu zaman, ama o zamanlarda da aklımın bi kısmı hep çiçeklerin neden dikenleri olduklarını düşünüp duruyor hala...

Önemli işlerinizin, şemalarınızın, sayılarınızın, analizlerinizin, fitlerinizin, projelerinizin, makalelerinizin, beyannamelerinizin, ödevlerinizin, bordrolarınızın, raporlarınızın ve koca kalın kitaplarınızın arasına saklamayın kalplerinizi, oralarda unutmayın duygularınızı diye..hala okumamış olan varsa: Küçük Prens - Antoine de Saint Exupéry (tık)