Yine Portobello Cadısı'na döndüm bu sabah, altını çizip not aldığım yerlere baktım...
yukarı doğru çıkan adımlara ilerlemek de zor, en az çıkmak kadar
üstünden sürekli geriye düşen kırmızı dilli yeşil kurbağamın... rabbit mesela, sığacak mı valize, kaçıncı gidişimde götürebileceğim onu... ilk gidişimde benimle gelemezse çamaşır makinesine mi koyup yıkayacaklar onu yoksa içini boşaltıp elde mi yıkayacaklar; kanserli boğazını dikerken lime lime olup ellerinde mi kalacak kafası yoksa izin verecek mi rabbitin o yaşlı derisi bu ameliyata... ben yokken kimlerin hangi çocukları gelecek bu eve acaba. kimler gelecek, kimlere söylenecek benim odam gösterilerek, cadı'nın odasıydı burası, diye. ben yokken benim adıma gelen zarflar ne olacak..tek açılan fatura zarflarının dışında gelen diğer tüm zarflar ne renk bir kutuda toplanıp bekleyecekler beni? beklerken içlerindekini anlatacaklar mı acaba birbirlerine. kimse birşey gönderecek mi ki bana ben yokken bu adresten... yeni adresim ne olacak acaba, ilk kim ne yollayacak bana o adresten. ilk zarfımı / kargomu aldığımda ne hissedeceğim orda? içinden ne çıkacağını bilecek miyim, bilsem de acaba bi de mektup var mıdır acaba diye heycanlanacak mıyım. kim bana mektup yazacak, kimse yazacak mı acaba? mailler ve msnler varken kimse mektup yazacak mı, bunu aklına getirecek mi kimse? tüm aile toplanıp biraraya geldiğinde ilk kim farkedecek benim artık olmadığımı, ilk bensiz birliktelikleri ne zaman olacak? ilk kim ağlayacak ben yokum diye, en geç kim? vitrindeki resimlerimin sayısı artacak mı, benim 
sevdiğim fotoğrafımı mı çerçeveleyip koyacaklar bu ailenin sınırötesi fertlerinin köşesine... dolabım boşalınca neler konulacak onların yerine... kim boşaltacak... ilk ne zaman boşaltacaklar... yanıma alamadığım onca toka ve makyaj malzemesini ve daha da önemlisi sanırım henüz kimsenin farketmemiş olduğu kocaman bir dolap dolusu boş parfüm şişesini ne yapacaklar? yıldızlı perdelerimi çıkartıp gerçek güneşlik perdeleri asacaklar mı? satürn lambasının yerine 
başka bir avize gelecek mi? Kapımı değiştirecekler ve ben geldiğimde o kapı artık geri bulunamayacak öte bir çöplükte mi olacak ben avaz avaz hıçkıra hıçkıra ağlarken...ve ben onca zamandan sonra aileme kavuştum diye sevinecek yerde bu yüzden ağlıyor olduğum için, bu kız hala büyümemiş, mi diyecekler bana yine... yaz geldi diye kışlık yorganımı kaldırırken anneannem, yorganımı özlerim ben kaldırma yatağımın ucunda dursun, diye ağladığımı kim hatırlayıp gülecek o sırada...
sanırım 88 veya 89 olmalı; akşamları belli bi saatten sonra anneannem odaya götürürdü beni uyutmak için. "sus da dalgaların sesini dinle" derdi beni susturabilmek için, ben susardım, anneannem uyurdu :) sonra ben kalkardım; o zamanlarki nokta vuruşlu yazıcıların çıkardığı cıırrrtt cıırtttt sesini duyarsam, ki çoğunlukla duyardım, pıtır pıtır salona giderdim hemen çünkü annemi görücem demek oluyordu bu. Salonu kaplamış gri bir bulut arkasındaki parlak lamba ışığı, karanlıktan henüz çıkmış gözlerimi acıtırdı; ben bi süre adapte olmaya çalışırken annem görürdü beni "uyumadın mı sen bakiiiim" derdi, giderdim yanına, azcık konuşurduk, sonra benim uykum fazla kaçmadan yatağa geri gönderirdi bi şekilde. Ama fonda hep Ahmet Kaya olurdu: "Penceresiz kaldım anne" derdi, "uçurtmam tellere takıldı" derdi, "Hani benim gençliğim" derdi...
İşte şekerim, ben son bi aydır böyle bi garip leyla oldum, ucunda yıldız olan sihir değneğimin rengi pembeleşti, yıldızı kalplerle bezendi, şapkamın kenarına kelebekler kalpler çizdi; ellerin kavuşmasına kaldı 15 gün!
Hal öyle olunca hemen internetten baktık sonraki otobüs ne zamanmış, merkezden benim yurduma otobüs kaçtaymış, ordan binince öbürüne yetişebiliyor muymuşum falan filan... 15 dk içinde bir gece otobüsü bulduk neyse ki, hızlıca çıktım gittim otobüs durağına ama tahmin edilebileceği üzere oldukça gergindim. Boş sokak, saat gecenin 1'ini bilmem kaç geçiyor ve otobüs gelmedi... Tek başıma döneceğimi düşünsem zaten gece otobüslerine kalmazdım. 12'den sonra gece otobüsü dedikleri, saatte bir geçen otobüs seferleri başlıyor, ama 12'ye kadar nerdeyse her 5dk'da bir otobüs bulabiliyorsun. Bi de bu gece otobüslerinin çok geç kalma veya erkenden gelme veya veya seni görmeyip hızlıca basıp gitme durumları oluyor. Haliyle gerginim, nerde kaldı bu lanet otobüs diye. Neyse geliyor sonunda, kimliğimi gösterip biniyorum, merkezde inip diğer otobüsün durağaına git...miyorum, çünkü gündüz otobüsü ile gece otobüsü farklı duraklardan kalkıyor ve ben durakları karıştırıyorum, alakasız bi yerde bekliyorum bir süre, ve sonra fark ediyorum yaptığım dangalaklığı.
Bu maketi OnurCUM ve Ziza'nın ev arkadaşı olan Memo yaptı. Adam daha neler neler yapıyo bi görseniz... Keza göreceksiniz, çünkü Kayseri'ye ilk gidişimde Memo elimden tutup gezdirecek beni, tek tek gösterecek yaptıklarını, ben de fotoğraflarını çekicem bi güzel. Kendisinin bundan haberi yok henüz ama dert değil. Zaten bana çiii köfte de yapcak. Iııımmmhhhh!
Ama yine benim çektiğimdekini (üstüne tıklayıp büyük görüntüye baktığınızda) görmeye çalışsanız iyi olur, keza şehir ışıkları arasında sizin de daha iyi bişiy görebileceğinizi hiç sanmıyorum, hıh!
