Ales les les les

ÜDS'yi atlattık, şimdi sırada ALES var. Bu Pazar günü, üstelik de ilk defa Ankara dışında bir şehirde, Kayseri'de gireceğim ALES'e. Ömrüm boyunca tüm böyle derli toplu sınavlara Ankara'da girmiş birisi olarak, sınavdan çok Kayseri'de gireceğim için heycanlıyım :)

Öncekinin aksine bu defa ALES'in de geçmiş sorularını çözmeye niyetlendim. İlk denememde kafamı pek veremedim ama bu akşam 2008 Sonbahar döneminde çıkmış sorulara baktım, Sayısal1 ve 2'yi tam 2 saatte bitirdim. Sonuçlar özetle şöyle:

Sayısal 1
Doğru: 33
Yanlış: 3
Boş: 4

Sayısal 2:
Doğru: 33
Yanlış: 3
Boş: 4

Bir de gündüz yaptığım 2008 Bahar Sözel soruları var:
Doğru: 65
Yanlış: 13
Boş: 2

Sayısal sorunlarında yine istikrarlı bir tablo görmekteyiz. Sözeldeki hatalar, cevapları kontrol ederken farkettim, çoğunlukla soruyu eksik okumamdan kaynaklanmış. Gerçi ÜDS sonucumla kimseyi şaşırtamamış olmanın verdiği elem ve keder yüzünden bir daha asla deneme sınavlarımdan bahsetmeyeceğim diyordum ama neyse..

Sözeldeki 80 soruyu da 1 saatte yaptığım düşünülürse, zamanın yetmemesi gibi bir derdim olmayacak sanırım yine. Yeter ki sıkılmıyım sınavdan. Gerçi ALES hep eğlenceli gelmiştir bana ama yine de belli olmaz benim dikkatimin ne zaman dağılacağı. Hadi bakalım hayırlısı.

Bu arada başka güzel gelişmeler de oluyor ama kesinleşince yazıcam! Umarım bi an önce kesinleşir!

düşünüyorum da...

Bir insana huzur vermenin bir karşılığı olabilir mi? "Ben seni mutlu
ediyorum, o zaman sen de hayatındaki kimi şeylerden vaz geçeceksin
benim için" demek ne kadar anlamıdır? Bir karşılığı olsun diye
yapılmıyorsa başta, yapılan şey takdir görünce sonradan karşılık
istemek ayıp değil midir?

Kahvaltıyı sevmiyorum!

#Neden 1#

Çocukluğumdan beri kabusum olmuştur kahvaltı denilen olay. Servisin gelmesine 5 kala açtığım gözlerim, hızlıca halledilmiş tuvalet faslı, akşamdan hazırlanmış önlüğü yarım dakikada giymek, yarım dakikada saçları toparlamak ve koşar adım servise yetişmek; yani olabildiğince çok uyumak ve serviste de uyumaya devam edebilmek için elinden geleni yapmak. Veya: Servisin gelmesinden 1 saat öncesinden kalkıp çay demlemek veya süt içmek veya portakal suyu çıkarmak, ve daha gözlerini bile açamamış zavallı midenin başına aşşağı pata küte peynir zeytin taneleri fırlatmak. Ben birincisini seçerdim hep kavga kıyamet. Hal böyle olunca, onlarca yıl kahvaltısız bir hayatın tadını sürdükten sonra şimdi de bünye kaldırmıyor kahvaltı denen mefhumu.

Gel gör ki tüm gün aç kalmaya razı olabilecek ama asla kahvaltısız yapamayacak bir sevdiceği olunca insanın, zamanla alışmaya, uyum sağlamaya çalışıyor zavallı bünye. Ben de bu sabah erkenden uyanınca, sevdiceğe bir öpücük kondurup sessizce kalktım, mutfağa geçtim. Dün akşamdan kalan rezil tabakları bulaşık makinesine dizdim, çay demelemek üzere çaydanlığı aradım ki salonda çıktı, yine dün akşamdan kalma bi dolu pis çay bardağı ile birlikte. Bir kahvaltı hazırlama aşamasında bunlar çok normal şeyler olabilir ama başta yazdığım gibi, kahvaltı yapmaya alışkın olmadığım gibi sevmem de. O yüzden çok da sevgi dolu bir durum olmadı benim için tahmin edersiniz ki. Geçen seferki kahvaltı hazırlama girişimimde nasıl olsa corn flakes yenilecek diye çay koymayışım sorun olmuştu. Halbuki ben corn flakes'li kahvaltı sonrasında içilir diye çayı da hazırlıyordum yavaş yavaş ama kahvaltıda ne olursa olsun mutlaka çay da olmalıymış. Neyse, ders aldım bu durumdan, bu defa herşeyden önce çayı koydum ocağa. Kahvaltı masasını sildim, sofrayı hazırladım, ekmek var mı diye kontrol ettim, yoksa gidip alacaktım. Hatta çıkıp poğaça almayı da planladım ama en son adımlardan biri olarak. Yumurtaya koymak üzere kaşar kestim yamuk yumuk, çünkü küp küp kesince erimesi daha zor oluyor ama yamuk yamuk olunca ince yerinden başlıyor usulca erimeye, çok daha lezzetli oluyor. Neyse efenim, kaşarımızı da kestikten sonra, "omletleri şimdi pişirsem çay demlenmemiş olur işim bittiğinde, o yüzden gidip içeride oyalanayım bari biraz" dedim. Geldim, reader'ı açtım, SeMe bişiyler yazmış Erkek Blogları'na onu onudum, tam yorum yaparken sevdicek uyandı. Uykulu ve yarı kırmızı gözlerle geldi, birkaç gündür haber beklediğimiz Apple Servisinden gelen maili anlattı ve içeriye giderkeeeenn.... Mutfağa girdi! Mutfaktan gelen tıkır tukur seslere huylandım çünkü hiç hoşlanmam yaptığım işe karışılmasından. Hele ki bu kadar kendimi ileteye iteleye alıştırmaya çalıştığım bir işe karışılmasından hiç mi

hiç hoşlanmam, sevdicek de çok iyi bilir bunu. Ama sen tut, çayın altını kıs! E tamam hem müsriflik, hem de çay demlendiğinde suyun aşınmış olması durumu söz konusu olduğu için iyi bişiy. Ama yaptın bi iyilik, tut çeneni ve ilerle di mi? Yooook! Sen gel, "bak ama neden kızıyosun ki" diye bişiyler söyle, görmezden duymazdan gelinmesi zor da olsa benim bu müdahaleyi  farketmemiş gibi yapmama izin verme, ve üstüne de "asma suratını" diye başlayıp doğalgaz fiyatlarından, müsriflğin kötülüğünden, doğadan, bıdır bıdır bıdır konuş. Kafana terlik ye ama yine de susma, trip atarak içeri git. E hal böyle olursa ben de hiç üşenmem gider o sofrayı gerisin geri toplarım! Hatta çayı da dökecektim ama  sinirin ve müsrifliğin de bir sınırı olmalı diyerek dökmedim.

Nedir yani sessizce ocağın altını kısıp yoluna devam etsen be adam? Ne olur yani? Bak işte bi önceki kahvaltıda çay bile yoktu, öğreniyorum yavaş yavaş, derdin nedir? Nedir? Neeee?

elimde yalandan kocaman rengarenk geçici oyuncak zaferler

masum değiliz hiçbirimiz