18-19, 25-26 yaşlarında gencecik insanlar, üniversite öğrencileri, biliminsanları… İnanarak, azimle ve yılmadan AKP ve icraatlarını savunuyor! Bu nasıl oldu biliyor musunuz? Aydın takımı darbelerle uğraşırken toplumun içine giren ve kendi düşüncelerini sağlam temellerle empoze eden dinci takımı sayesinde oldu. CHP, ANAP, DSP ve MHP birbiriyle uğraşırken RP ve SP temelli AKP'nin siyestçi, bilimadamı, mühendis, doktor, avukat, hakim ve savcı ve hatta asker yetiştirerek hayatın her alanına girmesi, düzene ayak uydurarak yükselmesi ve bir yandan da beyinyıkama icraatlarını sessiz ve sakince gerçekleştirmesiyle oldu. Biz terörle uğraştık, biz dış politikayla uğraştık, biz kendi kendimizi yiyip bitiren darbelerimizle uğraştık; onlar kendilerini geliştirdiler, onlar kendilerine bir taban değil temel kurdular. Ve işte şimdi gördüğümüz yere yükseldiler, cumhurbaşkanı oldular, başbakan oldular, ordu oldular. Görüyorum ki en büyük aptallığımız AKP'ye oy verenlerin cahil cühela takımı olduğunu zannetmek. O insanlar bizim yaşıtlarımız, bizden genç insanlar!!! Ve farkında değiller gidişatın. Ve biz bilgisayar başında, facebook ve twitter statüslerine "bu gidişata dur diyin", "uyanın artık" yazarak, sadece kendimizin dinlediği eylemler ve yürüyüşler yaparak uyandıramayız onları. Kolsuz bir adama gidip de 'gözlerindeki örtüyü kaldır artık' demenin ne anlamı var? Birşeyler yapmalıyız! Klavye delikanlılığı değil! Aralarına karışıp konuşmaylıyız, anlatmalıyız tek tek. Tüm argümanlarını açıklamalıyız birer birer. Söylediklerini dinlemeden lafı ağızlarına tıkmak ve kendi dediğimizi tekrarlamak değil, neyi nasıl anladıklarını görüp - neyi ne zannetiklerini bilip, hatanın farkına varmalarını - kendilerinin de görmelerini sağlamalıyız. Korku otoritesinin ve özgürlük kısıtlamalarının muhafazakarlıkla, edep-ahlakla, müslümanlıkla bir olmadığını göstermeliyiz. Birilerinin birşey yapıp durumu değiştirmesini beklemek saçma! Yapılması gereken onların arasına girip konuşmak, anlatmak, gözlerini açmak. İcraat gerek. Bunu icraatı da bizim yapmamız gerek! Senin ve benim! Sabır ve sebat etmediğimiz sürece düzeltemeyiz bu gidişatı! Sinirlenip fevri tepkiler vererek düzeltemeyiz. Sürekli "neden" diyen bir çocuğa gösterilen sabırla yaklaşıp, sakince anlatmamız gerek nedenleri. Kendimize benzerlerle dolu olan kabuğumuzdan çıkıp "onların" "AKPcilerin" "yandaş"ların arasına girmemiz gerek, müsama göstererek, sakinlikle ve hoşgörüyle…
Ben ülkemi çok seviyorum! İlkokulda istiklal marşı sırasında güldüğü için en yakın arkadaşıma küsecek kadar! Güneydoğu'da operasyon olduğunu Köln sokağındaki bir televizyonda tesadüfen gördüğümde sokak ortasında o hiç tanımadığım şehitler için ağlayacak kadar, en değerli şeyimiz olan vaktimizi umzarsızca çalan sosyal paylaşım sitelerinde arkadaşlarımın yazdığı hükümet yanlısı cümelelerde üzüntüden elim ayağım titreyecek kadar. Ben ülkemi çok seviyorum, başka bir ülkede bilim yapmam için bana para verilirken işimi erteleyip bu yazıyı yazmaya vakit ayırabilecek kadar! Ve sizin de bu ülkeyi benim sevdiğimden daha az sevdiğinize inanmıyorum. Ama bunlar işe yarayan şeyler değil. Bilgisayar başında oturup "ne zaman uyanacaksınız" yazmak değil işe yarayacak olan. Kendi çevrenizden çıkıp "diğerleri" arasına karışın, anlayın neyi ne sandıklarını, ve anlayabilecekleri gibi anlatın işin doğrusunu. Lütfen yapın bunu.
Şimdi gidin ve sizinle hemfikir olmayan insanları bulun, önce onları anlayın, gerçekten anlayın. Sonra onların anladığı dilden anlatın derdimizi. Hasta olduğunu bilmeyen birisine neden ilaç almıyorsun diye kızamazsınız, değil mi? Hastalığın nerede olduğu gösterin, kalp kırmadan, hakaret etmeden, aşağılamadan. İçinde bulunduğumuz bu durum onların suçu değil, bizim suçumuz! Bu hale gelmesine izin verdiğimiz için hata bizim. Şimdi hatamızı düzeltme vakti! Ve bu hata artık sadece oy kullanmakla düzelecek boyutta değil. Elinizi taşın altına koyun: Gidin: Anlatın!
