Herşey herkesle yapılmaz

Cep telefonum oldu olalı, hiçbir zaman birilerini çalırma muhabbetim olmadı. Beni geri arasın diye Zerrin'cimi çaldırdığım zamanlar hariç tabii, onu hala yapıyorum =) Ama kastettiğim şey birbirini çaldıran sevgililer, kankalar, arkadaşlar falan. Ben lisedeyken arkadaşlarımın vardı cep telefonları, ordan biliyorum ki o zamanlardan çok meşhurdu bu, sonra ben üniversiteye başladığımda da biraz yaygındı ama artık kalmamıştır sanıyordum. Türkiye'de ufaklıklarla geçirdiğim zamanlarda gördüm ki hala var bu durum, mantığını anlamam hiç mümkün değil, ama benim de hayatımda zaman zaman çaldırdığım birisi oldu, tek bir kişi, ve onun gerçekten bi anlamı var.

Sanırım sene 2004'dü tanıştığımızda onunla, gündüzleri telefonda konuşmaya ya vaktimiz yoktu ya paramız, akşamları nette dertleşirdik, çok nadiren de telefonda konuşurduk; çok sevindiğimiz bişiy olduğununda, çok canımız sıkıldığında, ya şimdi burda olsan da dertleşsek dediğimizde çaldırırdık birbirimizi. Araya yıllar girdi, hayat girdi, görüşemedik uzunca bir süre ama sonra yeniden devam etmeye başladık kaldığımız yerden...

Az önce çaldırdım onu; içim daralıyor, öyle ki sanki birileri yüreğime bastırıyormuş gibi oluyorum, ellerimle bozağıma bastıran o kösele ayakkabılı bacağı yakaladım ama kaldırmaya gücüm yetmiyormuş gibi boğuşuyorum sanki.. Sanki onu çaldırınca anladı..sanki "tamam geçicek bi sakin ol hele" dercesine geri çaldırdı... Her an herkese yapılan bişiy olsa çok mantıksız olurdu ama şimdi hissettim sanki onu yanımda...

İyi ki varsın minik sincap...100. entry'mde de sen olasın istedim...