başlıksız

Üşüyorum
...
...
Kendi kendimın omuzuna koyup başımı, kendi kendime sarılıyorum
...

bahanelerim var

ama

aslında

sadece

korkuyorum

...


kimse bilmiyor belki ama

küçüğüm ben daha

...

birinden mavi
birinden mor
akan damlalarda
hep korku damlıyor



bahanelerim var


ve üstelik

çok üşüyorum
...
...
ama

aslında
ben
sadece

korkuyorum

...


Kendi kendimın omuzuna koyup başımı, kendi kendime sarılıyorum


kimse bilmiyor belki ama

küçüğüm ben daha



bu yükün altında tek başıma durmaya o kadar korkuyorum ki
sırtlamaya çalıştıkça dizlerim titriyo
dizlerim titredikçe dengem kayboluyo
ve yapamıyorum işte
olmuyo


"yaparsın sen"leri duymak
sonsuz güvenildiğini hissetmek
aksilikleri göz önüne bile almayanlarca çevrelenmek
...
bana cesaret değil korku veriyor daha fazla


...



Dizlerim titriyor
düşüyorum yere
avuçlarımın tam da üstüne
ve ellerime
minik çakıl taşları batmış oluyor
ince ince kan sızıyor avuçlarımdan
ama saklıyorum
kimse görmeden
yeniden
dikiliyorum ayağa
hiçbirşey olmamış gibi
yeniden
sırtlanıyorum bir daha
ama dizlerim titriyor
avuçlarım acıyor


bu yük bana ağır geliyor
ama
kaçamıyorum
"yapamıyorum ben bunu"
diyemiyorum
sadece altında
ezildikçe ezildikçe ezildikçe
...

herkes o kadar alışmış ki
herkes o kadar emin ki
herkes o kadar şüphesiz ki

yapamıyorum demek
yalan geliyor
kolaya kaçmak oluyor