Pollyanna - Annayllop

Aşk içinde Pollyanna'yı mı barındırır?  Yoksa aşk gelip de yerleşince kalbe, Pollyanna aklı alıp da dağ başına mı kaçar?

Pollyanna'yı pek sevmezdim çocukken. Büyüyünce yeniden okuma fırsatım olmadığı için şimdi sever miyim bilmiyorum ama hala bir antipati var içimde. O yüzden aklımı Pollyanna'nın kaçırdığına değil, kendi rızası ile sevdiceğime kaçtığını düşünüyorum. Bu yüzden zaten kafamı karıştıran her durumda önce mantıksız olan geliyor aklımdan geriye kalan boşluğa. Halbuki Pollyanna aşkın içinde olsa, en sevimlisi, en olumlusu gelirdi. Belki de sevdiceğin tabiriyle Annayllop vardır. İlk anda akla gelen Annayllop, durum en dehşetengiz halini alınca yerini Pollyanna'ya bırakır; hızlı bir çeki düzen verilmeye çalışılır kendi kendini kan revan içinde bırakmış olan kalbe. Değil sakin güvenli bir kara, tutunulabilecek herhangi bir dal parçasından bile fersahlarca ötede salınan bir şarap şişesi mantarı gibi, ya da artık korkmaktan vazgeçtiğim zombiler gibi.. Bulanık bir zihin ve her acaba..?'ya, her yoksa..?'ya atlayan, sınıfın sinir bozucu öğrencisi gibi akıl boşluğunun içinde tepinip durur Annayllop.

Ne yapmak gerek Annayllop girince akıl boşluğuna? Sevdiceğe gidip anlatmak mı gerek? Yoksa bozuntuya vermemek, çaktırmamak mı? İletişimciler hep derler; bir sorun varsa konuşarak çözmeye çalışın diye. Ama bu Annayllop o kadar büyük bir yüzsüzlükle o kadar sık çıkabiliyor ki insanın karşısına, her defasında sevdiceğe gitmek, sonunda, içinde "yine mi", "bu defa", "şimdi" cümlelerini barındıran tepkilere yol açabilir, ki en çok da bu acıtır. Yok her seferinde değil sadece çok gerekli anlarda anlatılmalı ise sevgiliye, nedir bu çok gereklilik kriteri? Hangi acaba daha az acıtır ki insanın canını, söz konusu en sevdiğin olunca?