Bir "yarın" var aklımda.
Herşey çok farklı yarında.
HERşey, çok farklı.
Herşey ÇOK farklı.
Herşey çok FARKLI.
Ne kadar, sadece kendim için yaşamayı öğretmeye çabalasam da kendime, bunu yapmak zorunda kalmayacağım, bunu yapmazsam kırılıp üzülmeyeceğim bir yarın var aklımda. Gariptir, inandığım bir yarın bu. Ben inanmayı unuttuğumu sanıyordum. Unutmamışım.
Şubat'ın 10'lu günlerinde fark ettim ki ben kötü değilmişim, ben yanlış, ben değersiz değilmişim. Bu hayat sırf benim için de devam edebilirmiş, o zaman fark ettim bunu. Hatta mutlu bile uyandım. O denli!
Şubat'ın 10'lu günlerinde fark ettim ki ben kötü değilmişim, ben yanlış, ben değersiz değilmişim. Bu hayat sırf benim için de devam edebilirmiş, o zaman fark ettim bunu. Hatta mutlu bile uyandım. O denli!
...
Ve işte Şubat'ın 10'lu günlerinden birinin gecesinde fark ediyorum ki ben değilim eksik olan. Ben yetersiz, az, beceriksiz, tatminsiz değilim. Ben de herkes kadar iyiyim, herkes kadar becerikli, herkes kadar beklentili, belki herkes kadar hassas bile değilim ama herkesten daha fazla ince düşünceli. Demiş ya şair "sen elinden geleni yaptığına inanıyorsan, için rahat olsun" diye... öyle oldu sonunda işte.
...
Bugün yüzünü gördüğüm ve bana yetmeyen gülüşlerin hepsinin beni tatmin edici güzellikteki "arkası", "yarın". Gariptir, inandığım bir yarın bu.
Ben inanmayı unuttuğumu sanıyordum.
Unutmamışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
İki kelam etmeden gittiğinde üzülüyorum ben.