düşündükçe... - 1

"Sonsuzluk" dinledim önce sonra da "eksik bir şey mi var" dinlemek istedim. İki şarkının da mp3ünün benim arşivimde olmadığını farkettim, youtube'dan dinledim ama en azından Ezgi'nin Günlüğü'nün Çeyrek'ini bu sene GGS den dönerken almıştım, yanımda da getirmiştim, o şarkı o albümde vardı biliyorum, bulmak için cd'lerin olduğu kitaplığa giderken, bir el uzanıp çekti beni yatağa, sırt üstü uzandım bi anda. Garip oldu ekran karşısından belli bir hedefle kalkıp pat diye yatağa atmak kendini. Tavana baktım biraz. Sonra farkettim ki elim elimde... Daha önce de yazmıştım, elele tutuşunca kendimle, çok garip oluyorum... Bi de geçenlerde farkettim, insanın kendine sarılması salakça gelebiliyor da, ellerini başkasının elleriymiş gibi çapraz yapıp kendi yüzüne dokunmak çok hüzünlü, belki de acınası bişiy...

Ve insanların sizin güçlü maskelerinizi görüp ona hayran kalması ne acı, ne yazık... Onlar için yazık bi durum bu, bilseler de her insan aslında zayıf ve güçsüzdür diye, illa ki kandırılmak istiyor oldukları için, ve belki de kendi güçsüzlüklerinden ölesiye korkutukları için seviyorlar güçlü insanları, daha doğrusu güçlü görünen insanları..Sizin için de acı bir durum bence bu, çünkü sevdikleriniz veya etrafınızdakilerin, sizin içinizi görmeye cesareti ve isteği olmadığını bilmek, sürekli güçlü durmak zorunda olmak... Çok mu klasik, asıl güçlü olanın güçlü görünmeyi ya da nasıl göründüğünü umursamayan insan olması? Ya da asıl güçlü olanın güçsüzlükleriyle yüzleşebilen ve bunu etrafından saklamaya gerek duymayacak kadar cesur olan olması?